H Έκθεση
Η αίθουσα τέχνης «ε κ φ ρ α σ η – γιαννα γραμματοπουλου», εγκαινιάζει την Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014 ατομική έκθεση του Κορνήλιου Γραμμένου με τίτλο: “σκουλπτούρα emfatica”
Παρουσιάζονται 44 έργα γλυπτικής στον τοίχο, στο χώρο, 3 mobiles, καθώς και 2 κολάζ. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης σχολιάζει για τη νέα του δουλειά” είναι έργαχειροφτιαχτά και χειροπιαστά και άκρως εμφατικά, έργα που έγιναν την διετία 2012-2013, έργα καμωμένα στο atelier μου και μόνο από ρέστα υλικών καιάλλων πραγμάτων που βρίσκονταν
γύρω μου παντού και χρειάζονταν αξιοποίηση.”
Με αφορμή αυτά τα 44 έργα του Κορνήλιου Γραμμένου η Μαριλένα Κασιμάτη, η Πατρίτσια Γερακοπούλου και ο Νικόλας Χρηστάκης γράφουν κείμενα που αναφέρονται στα έργα άλλα και στον Γραμμένο τον ίδιο.
Η Μαριλένα Κασιμάτη αναφέρει στο κείμενό της με τίτλο ” ΧΕΙΡΟΦΤΙΑΧΤΑ / ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΑ ” “every day he reads a book – yeah he does” :
Ο Κορνήλιος Γραμμένος έχει καταστρώσει με μεγάλη προσοχή και αυστηρότητα την πολύπλαγκτη εικαστική του πορεία –φαίνεται πως και τύχη υπάρχει όταν θέλεις και εσύ να είσαι τυχερός. Δεν το λες και μικρό πράγμα να έχεις πείσει κάποτε τους Αμερικανούς ότι οι πέντε «Ιππότες» σου μεγάλων διαστάσεων είναι επηρεασμένοι από τους Ιησουΐτες μοναχούς που ίδρυσαν την πόλη του Σαν Φρανσίσκο και να σου ζητούν να τους εκθέσουν. Όπως δεν είναι μικρό πράγμα να σου προτείνει χορηγία (παλιά αυτά) το Ινστιτούτο Γκαίτε για μόνιμη εγκατάσταση από “Aliens” στο κτήριό του εκεί, όπως εδώ, στην πλατεία Δεξαμενής της Αθήνας, ξέροντας ότι δεν αναφέρονται σε εξωγήινους αλλά σε πεταλούδες και άλλα εξάποδα έντομα. Χαρτόνι, λάστιχο, ξύλο και σύρμα τα υλικά του. Και όλα αυτά τα συνθέτει κάνοντάς τα προσωπικό του εικαστικό ιδίωμα, έχοντας έντονη θεωρητική –και μουσική- κατάρτιση, χωρίς κρατική υποστήριξη, χωρίς θεσμική ιδιότητα σε δημόσιους φορείς, όπως ακριβώς δηλαδή πρέπει να γίνεται. Αυτό χρειάζεται όμως περισσό θάρρος και αντοχή, ειδικά τώρα, στις μέρες που περνάμε.
Μετά τα Aliens της πλατείας Δεξαμενής στην Αθήνα αλλά και στον εξωτερικό χώρο του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, τη «Μολυβένια θάλασσα» της Πάτρας, τους «Επτά Ιππότες», τις «Μάσκες», την εγκατάσταση στα οινοποιεία ‘Στροφυλιά’, τα Sarmata, τα Flowers, τα Totem, ο Κορνήλιος Γραμμένος μας προφέρει εμφατικά τα νέα δώρα του, κατασκευές με ανάλαφρη χειρονομία, σαν αόρατα σχέδια που διαγράφτηκαν στον αέρα και ακινητοποιήθηκαν αιφνίδια παίρνοντας τις θέσεις του πάνω στις μικρές τους βάσεις, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του συνθέτη, κυρίαρχου πνευματικά πάνω στο υλικό του. Μια μακρινή σχέση με το πνεύμα του Bauhaus είναι ορατή, ενώ μικρότερη (έως ληγμένη) η σχέση με την arte povera.
Ειρωνικά, ποιητικά, τα έχει ετοιμάσει από τα τιποτοειδή σαρώματα που του προσφέρει εν αφθονία, το palazzo Asclipianum, η πολυκατοικία του στην οδού Ασκληπιού, και μας στέλνει εγκάρδια, εμφατικά χαιρετίσματα, πολιτική θέση το λέει, δηλώνοντας ότι συνθέτοντας γλυπτική –πλαστική είναι η ορθότερη έννοια- είναι εφικτή η δημιουργία έργων και πραγμάτων με τα τιποτοειδή, αρκεί να υπάρχει το χέρι που ξέρει πώς να κρατάει τη μπαγκέτα. Για εκείνον που μπορεί να τα κάνει είναι μεγάλη και σπουδαία αίσθηση. Για όλους τους άλλους, εμάς που δεν μπορούμε; Που έχουμε οξύ πρόβλημα συγκέντρωσης σε ένα και μοναδικό οπτικό κέντρο; Εμάς τους ασυγκρότητους; Εμάς τους πλαδαρά και όχι εμφατικά ομιλούντες; Εμάς που μιλούμε και χειρονομούμε παράγοντας και λέγοντας αρλούμπες; Ενώ ο Κορνήλιος Γραμμένος δοκιμάζει την εμπειρία μιας απαιτητικής όσο και καθαρής γραφής αλλά και τα όρια της κατανόησης.
Οι τίτλοι και των 44 έργων, όλοι δικοί του, δοσμένοι με ποιητικό οίστρο, αντέχουν στον έλεγχο της ειρωνείας, του κυνικού σχολιασμού της εικαστικής πραγματικότητας που άριστα γνωρίζει ο Κορνήλιος: «Το χαμόγελο της Τζοκόντας», «Κνωσσός», «Νεαροί εραστές», “The ship of fools, this time I am sailing with”, η μακέτα ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης (!), ενώ δένουν υλικό / κατασκευή / νόημα με έναν δικό του αδιάρρηκτο εικονοποιητικό νήμα.
Κατασκευάστηκαν όλα μέσα σε 15 μήνες του 2012 και του 2013, θα το έλεγες ημερολόγιο συλλογής και προσήλωσης στα μικρά και χθαμαλά, αβέβαια θησαυρίσματα μνήμης και αγάπης, όπως πολλά από τα υπολείμματα αδειασμένων κατοικιών που κάποτε μας φυλάκισαν. Μια αργή δράση περισυλλογής στα όρια της ακινησίας που όμως εκτοξεύει ιδέες και ευγενικούς συνειρμούς για τον νέο κόσμο που έχουμε ανάγκη. Το έργο τέχνης είναι μια καθηλωτική στιγμή μέσα στον χρόνο, μια παύση και όχι αυτή η υστερία της en direct απεικόνισης που έχει καταλάβει τη σύγχρονη τέχνη.
Στο παιδικό βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Παραμύθι χωρίς Όνομα» (1910), ο βασιλιάς της «Χώρας των Μοιρολάτρων» (ο τονισμός σωστός!) Αστόχαστος και βασίλισσα η Παλάβω φροντίζουν μόνο για τη διασκέδαση και την καλοπέρασή τους, έχοντας αδειάσει το θησαυροφυλάκιο της χώρας, οδηγώντας τη χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία επιβίωσης, ενώ αρχίζει μαζική εγκατάλειψη των ανθρώπων από τον τόπο τους. Μέχρι που, ύστερα από πολλά, αναλαμβάνει ο Συνετός, το ακέραιο βασιλόπουλο, την αναδιοργάνωση του κράτους με την επιμέλεια της κυρα-Φρόνησης.
Αυτά διάβαζαν τα παιδιά το 1910, λίγο μετά το 1909, όταν η Ελλάδα βρισκόταν για μια ακόμη φορά σε φάση αναδιοργάνωσης. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε στο μυαλό το δικό μου αυτό παιδικό ανάγνωσμα (ή μάλλον γνωρίζω). Μου αρέσει να σκέφτομαι τις πρώτες ύλες του Κορνήλιου που μάζεψε από τα σκουπίδια, σαν τα νέα αποκαθαρμένα υλικά που κάτω από το κατάλληλο φως και με τη βοήθεια της γνωστής μας κυρά-Φρόνησης θα διαγράψουν τη χειροπιαστή πορεία που τους αξίζουν.
— Βιογραφικό
Έργα
